Van samenleving 1.0 naar samenleving 3.0, daar waar interactiviteit de norm is.
In samenleving 1.0 heerst er een mechanistisch wereldbeeld, maar dit wereldbeeld gaat veranderen naar juist een postmoderne. In het postmoderne wereldbeeld krijgen we steeds meer een cultuur waarbij interactiviteit de mogelijkheid krijgt. Mensen kunnen reageren of deelnemen aan hetgeen hen dat gepresenteerd wordt (Van Driel, 2012). De verschuiving zien we bijvoorbeeld terug bij kunst zoals ik besproken heb in mijn blog Aanschouwen? Nee, beleef!, maar ook in de manier waarop we een verhaal vertellen zoals ik laat zien in mijn blog van de Syntagmatische analyse. Een volgende verschuiving is de manier waarop beelden elkaar opvolgen in een mechanistisch wereldbeeld naar de manier van de postmoderne samenleving.
In een mechanistisch wereldbeeld is er vooral sprake van een lineaire vertelling. Elk beeld volgt elkaar logisch op en het sujet is eenvoudig te reconstrueren. De maker van de film is de enige die bepaalt op welke manier de beelden en welke beelden elkaar opvolgen (Van Driel, 2012). De videoclip van het nummer I Always Knew van de band The Vaccines is een voorbeeld van deze lineaire vertelling. Bij dit filmpje zien we dat de beelden elkaar logisch opvolgen. Een bandlid zit in een kermisattractie en je begrijpt als kijken dat elk beeld te maken heeft deze attractie. Ook is de vertelling lineair, dat heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat het een videoclip is en hierin het verhaal van het lied verteld wordt. Dit verhaal wordt lineair verteld en daarom wordt dat ook zo gedaan in de video van het nummer.
In een mechanistisch wereldbeeld is er vooral sprake van een lineaire vertelling. Elk beeld volgt elkaar logisch op en het sujet is eenvoudig te reconstrueren. De maker van de film is de enige die bepaalt op welke manier de beelden en welke beelden elkaar opvolgen (Van Driel, 2012). De videoclip van het nummer I Always Knew van de band The Vaccines is een voorbeeld van deze lineaire vertelling. Bij dit filmpje zien we dat de beelden elkaar logisch opvolgen. Een bandlid zit in een kermisattractie en je begrijpt als kijken dat elk beeld te maken heeft deze attractie. Ook is de vertelling lineair, dat heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat het een videoclip is en hierin het verhaal van het lied verteld wordt. Dit verhaal wordt lineair verteld en daarom wordt dat ook zo gedaan in de video van het nummer.
In een postmodern wereldbeeld is het niet meer zo dat alleen de maker van de film bepaald hoe de beelden elkaar opvolgen maar wordt vaak een publiek gevraagd te bepalen hoe beelden elkaar opvolgen. Dit zijn beelden met een interactieve werking. Het publiek krijgt in een zekere mate invloed op het eindproduct van de film (Van Driel, 2012). Dit is gedaan bij een nummer van The Vaccines genaamd Wetsuit. Hier werden foto's van een festival, die gepost waren op profielen van Instagram, gebruikt om een videoclip te maken.
Een ander voorbeeld is de volgende video van Domino's waarin reclame wordt gemaakt voor de nieuwste pizza beenham. Via internet werden mensen opgeroepen niet bestaande woorden in te sturen die konden slaan op een vrouw en op een pizza. Deze woorden zijn gevormd tot de tekst van het nummer. Het publiek heeft meegewerkt aan het eindresultaat van beelden.
Bij bovenstaande voorbeelden zie je dat er een wisselwerking is tussen de producenten en het publiek en geen top-down werking. Via sociale media wordt een publiek opgeroepen, medewerking te verlenen aan een product. Er bestaat dus een interactie tussen de producenten en het publiek (Van Driel, 2012).
Journalistiek
Tegenwoordig zie je steeds vaker de interactiviteit waarbij het publiek betrokken is bij het generen van beelden. Naar mijn mening is dit van de ene kant een goede zaak. Producenten kunnen op die manier leren van het publiek. Zij kunnen zich afvragen wat het publiek graag zou willen zien. Op die manier is de kans groot dat de producent iets produceert dat goed op de markt ligt. Zo zullen de kijkcijfers omhoog gaan wanneer wordt afgestemd op het publiek. Wanneer we gaan kijken naar de journalistiek is er altijd wel sprake geweest van de zogenoemde burger journalistiek. Er was altijd wel sprake van informatie via interviews die gehouden werden met mensen op straat. Nieuw is de snelheid waarmee nieuws aan de man kan worden gebracht en de schaal waarop burger journalistiek plaats vindt. Het gevolg hiervan is dat het publiek steeds meer verbonden raakt met verschillende aspecten van het nieuws. Het publiek kan namelijk fungeren als consument, maar ook als bron van informatie of zelfs producent. De verhouding tussen producent en publiek is daardoor minder duidelijk, de afstand is minder groot dan hij eens was tussen beide partijen. Nieuws zal dus niet langer een product van professionelen alleen zijn dat het publiek consumeert. Anderson, Bell en Shirky (2012) zeggen daarom dat de tweedeling plaats maakt voor een systeem waarin de twee elkaar sterk beïnvloeden. Niet alleen op het gebied van de samenleving, het web, films en ander amusement zien we de verandering van mechanisch naar postmodern opkomen. Ook de meest oude manier van informatieoverdracht zal moeten geloven aan deze verandering.
Bronnen
Theorie hoorcollege: Van Driel, H. (2012). Hoorcollege Beeldcultuur maandag 26 november 2012
Aanvullende informatie:
- Anderson, C.W., Bell, E. & Shirky, C. (2012). Post Industrial Journalism: Adapting to the present. Geraadpleegd via: http://towcenter.org/research/post-industrial-journalism/
- TheVaccinesVEVO. (2012, 8 oktober). I Always Knew [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=84no_HITKFo
- TheVaccinesVEVO. (2012, 5 oktober). Wetsuit Instagram Video [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=5tr5ptnUoDE
-DominosPizzaNL. (2012, 20 november). Faberyayo, One Sentence Serenade [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Wgc5ShdUBI4
