Sneeuwwitje

Toepassing syntagmatische analyse

In deze blog zal ik een film syntagmatisch analyseren conform de vertelwijzen van Bordwell (1985). In mijn vorige blog heb ik uitgelegd welke vertelwijzen er in verhalen of films bestaan. Je hebt de klassieke, art en paremetrische vertelwijzen. Aan de hand van het verhaal van Sneeuwwitje wil ik gaan kijken welke vertelwijze aan te tonen is. En is er sprake van één vertelwijze is of kan ik er meer aantonen? Hierbij kijk ik naar de Walt Disney versie van het verhaal en naar de nieuwste verfilming  Snow White & the Huntsman. Deze verfilmingen zijn bewerkingen van het originele sprookje geschreven door de gebroeders Grimm in Kinder- und Hausmärchen. 

Het sprookje Sneeuwwitje

Heel veel mensen kennen het sprookje van Sneeuwwitje en dan vooral de verfilming van Walt Disney, Sneeuwwitje en de Zeven dwergen, op 21 december 1937. 

Voor de niet-kenners onder ons zal ik in het kort vertellen waar het verhaal, in Walt Disney versie, over gaat. 

Midden in de winter is een koningin bezig met een naaiwerk. De koningin prikt zich aan de naald en er vallen drie druppels bloed in de sneeuw. Ze wil graag een kind dat zwart haar heeft, rode lippen en een wit huidje. Dan bevalt ze van een dochter en noemt haar Sneeuwwitje. De koningin overlijdt, waarna de vader hertrouwt met een boze heks. Zij kan het niet verdragen wanneer iemand mooier is dan zijzelf. Telkens vraagt ze haar toverspiegel "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand,wie is het mooiste van het land?" Iedere keer antwoordt hij dat zij de mooiste is, totdat Sneeuwwitje mooier is dan zij. Ze is zo boos dat ze de jager de opdracht geeft, Sneeuwwitje mee naar het bos te nemen en haar te vermoorden. De jager wil het meisje niet vermoorden en laat haar ontsnappen. Als bewijs neemt hij de longen en de lever van een wild zwijn mee, deze geeft hij aan de koningin. 

Sneeuwwitje komt aan bij een huisje en gaat naar binnen. Ze ziet zeven bordjes, lepeltjes, mesjes, bekertjes en bedjes. Ze is zo moe dat ze gaat slapen. In de avond komen de zeven dwergen thuis en treffen Sneeuwwitje aan. Sneeuwwitje mag bij de dwergen blijven, op voorwaarde dat ze voor het huishouden zorgt. De toverspiegel vertelt de koningin waar Sneeuwwitje zich bevindt, waarna ze zo boos wordt dat ze zichzelf verkleedt als oud vrouwtje en een giftige appel berijdt. Ze klopt bij Sneeuwwitje aan en geeft haar een appel. Na één hap valt Sneeuwwitje op de grond, ze ademt niet meer. De zeven dwergen komen thuis en zien Sneeuwwitje liggen. Ze leggen haar in een glazen kist en leggen deze op een plek in de bergen. Sneeuwwitje vergaat niet. 

Op een dag komt de zoon van de koning in het woud, hij heeft gehoord over het mooie meisje in de glazen kist en wil haar gaan bezoeken. Hij geeft haar een 'true love's kiss' en Sneeuwwitje wordt wakker. Sneeuwwitje neemt afscheid van de zeven dwergen en ze vertrekt samen met de prins naar zijn kasteel.

And they lived happily ever after - The End

Bij deze verfilming zien we dat vooral het verhaal centraal staat en niet de wijze waarop het verhaal gepresenteerd wordt. Ik kan zeggen dat hier de klassieke vertelwijze domineert. In het verhaal zien we dat er duidelijk vertelt wordt wie, wie is. Je hebt sneeuwwitje als hoofdpersoon, de koningin, de jager, de prins en de zeven dwergen als bijfiguren. Verder is het erg overzichtelijk en duidelijk wat, waar en wanneer iets gebeurt. De film bevat een logische opbouw. Je kunt goed zien waar de film begint en wanneer hij zal gaan eindigen. Ook zul je merken dat er weinig ruimte is voor interpretatie omdat je wordt geleid door de maker van de film, jouw interpretatie wordt geleid door die van de maker. Toch, zien we dat de parametrische vertelwijze aanwezig is. Er is namelijk gekeken naar de vormgeving van de film, het is een tekenfilm. Naar mijn mening is deze verfilming een combinatie van de klassieke en parametrische vertelwijze.

Snow White and the Huntsman

Het sprookje van Sneeuwwitje is ook in een life-action-film verfilmd in 2012. Deze film bevat een bewerkte versie van het verhaal van Sneeuwwitje. Het verhaal zal ik hieronder niet weergeven, dat zou zonde zijn voor degene die de film nog willen zien. Ik ga nu over op mijn syntagmatische analyse.

Wanneer we gaan kijken naar het verhaal van Snow White and the Huntsman zien we dat er een duidelijk verhaal in voor komt. Je weet wie de personages zijn, deze worden duidelijk geïntroduceerd en je begrijpt wie de hoofdpersonage van de film is. Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde, er worden geen sprongen in de tijd gemaakt en elke handeling die wordt verricht in de tijd heeft een zinvolle betekenis. Ook zien we dat er een liefdesband ontwikkeld wordt in het verhaal tussen Sneeuwwitje en de jager, dit wordt een dubbel-sujet genoemd. Verder wordt je erg geleidt door de maker van de film, je kijkt via zijn interpretatie naar het verhaal en daardoor is er weinig ruimte voor je eigen interpretatie. Ook heeft het verhaal een duidelijke opbouw, hierbij zijn het begin- en het eindpunt duidelijk zichtbaar. Al deze kenmerken wijzen erop dat de film Snow White & the Huntsman gebruikt maakt van de klassieke vertelwijze. 

Toch, zie je tijdens het bekijken van de film kenmerken van de parametrische vertelwijze. Bij deze vertelwijze staat de vormgeving, oftewel de stijl centraal. In Snow White & the Huntsman zien we namelijk veel bewerkingen met de computer. Hieronder in de trailer zal ik een aantal fragmenten laten zien die duiden op de parametrische vertelwijze.

Op 0:15 en 0:29 zien we dat soldaten worden aangevallen door ruiters op paarden. Deze soldaten vallen in duizenden stukjes uit elkaar.  

0:23 Een meisje wordt opgetild en we zien haar ouder worden door middel van computer effecten.

0:38 Een spiegel die smelt en over de grond kruipt, hierbij is gelet op de vormgeving van de spiegel. Hij wordt vloeibaar en vormt zichzelf daarna als een mens onder een gewaad. 

1:00 De koningin veranderd in honderden raven.

1:18 Je ziet Snow White in het bos rennen en om haar heen zie je allerlei wezens.

1:34 Een trol slaat de jager weg en staat daarna tegenover Snow White.

1:42 Een magisch bos, met elfen en vlinders, prachtige bomen en gras.

2:33 Een leger dat bestaat uit zwarte, glimmende stukjes.

De fragmenten van de trailer zijn bewerkt met de computer, ze bevatten allemaal computer effecten. Er is hier nagedacht over de stijl en hoe ze deze willen toepassen in het verhaal. Kortom, de film Snow White and the Huntsman bevat zowel kenmerken van de klassiek als die van de parametrische vertelwijze. Naar mijn mening overheerst nog steeds de klassieke vertelwijze, die wordt aangevuld met de parametrische vertelwijze. 

Wanneer we gaan kijken naar allebei de versies van Sneeuwwitje zien we dat ze allebei een klassieke vertelwijze bevatten die domineert, maar de parametrische vertelwijze is ook aanwezig. Bij beide verfilmingen is gekeken naar de stijl die ze hebben willen verwerken. Bij de ene is er gebruik gemaakt van tekeningen, de tekenfilm en bij de ander wordt er gebruik gemaakt van computer effecten.

Bronnen
Theorie: Beeldcultuur hoorcollege 7 en 8, maandag 8 en 22 oktober 2012
Aanvullende informatie:
- Van Driel, H.(1991). Samenvatting: Narration in the Fiction, Bordwell (1985)
- Sneeuwwitje en de zeven dwergen (n.d.). [ Photograph]. Geraadpleegd via: http://www.bol.com/nl/p/sneeuwwitje/1002004000065910/
- Snow White & the Huntsman. (2012). [ Photograph]. Geraadpleegd via: http://www.film1.nl/images/portrait/original/82777.jpg
- Viso Trailers. (2012, 20 maart). Snow White And The Huntsman [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=ebSZOlCnXq0
- Walt Disney , (1937). Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Geraadpleegd via: http://nl.wikipedia.org/wiki/Sneeuwwitje_en_de_zeven_dwergen_(1937)

Syntagmatische analyse

Een film kijken met een kop thee en een bak popcorn, de perfecte zondagmiddag voor veel mensen. Lekker een film kijken op te ontspannen en mee te kunnen dromen in een wereld van iemand anders. Je zit zo ontspannen te genieten van dit stukje film, dat je helemaal zou vergeten dat mensen hier uren, weken, zelfs jaren aan gewerkt hebben. Waar je op deze zondagmiddag helemaal niet aan zou denken is dat deze films allemaal een vertelwijzen hebben waar mensen theorieën en studies over schrijven. 

Fabel, sujet en stijl

Wanneer we naar de vertelwijze van een een film gaan kijken, kunnen we de narratieve elementen van de filmtekst ontdekken, aldus Bordwell. Deze narratieve elementen bepalen voor een deel de betekenisvorming van de film voor de kijker. Er zijn drie narratieve elementen: stijl, sujet en fabel. 

Fabel is de reconstructie door de kijker van wat zich zou kunnen hebben afgespeeld in de film. De fabel kan je na vertellen maar deze is puur persoonlijk, hij hoort bij de kijker. Wat heb ik gezien? En wat zal dat volgens mij betekenen? (Van Driel, 2012). Deze navertelling zal vaak gebeuren in een chronologische-logische volgorde.

Het sujet en de stijl dienen als teken. Het zijn tekens die bemiddelen tussen de film of het boek en de interpretatie hiervan. Het sujet is de reeks aan gebeurtenissen zoals deze aan ons worden geopenbaard. Dus wanneer je een boek leest, lees je de gebeurtenissen zoals het boek ze aan je voorlegt, je gaat niet eerst hoofdstuk 1 lezen, daarna 8 en vervolgens hoofdstuk 4. Jij bent niet degene die de volgorde bepaalt, dit doet de maker van het boek of de film. Ook is het belangrijk te vertellen dat het sujet herhaalbaar is, je kan bijvoorbeeld een film opnieuw bekijken of een passage teruglezen.

De stijl van een boek of film hoort bij de maker van het product. Om het sujet te vormen moet de verteller stijlmiddelen gebruiken. Bij deze stijl draait het om het benoemen van de middelen waarmee de verteller zijn verhaal vertelt heeft.

Vertelwijzen

Er zijn drie vertelwijzen die we kunnen onderscheiden bij films en boekverhalen:

1. Klassieke vertelwijze, fabel staat centraal

2. Art vertelwijze, sujet domineert

3. Parametrische vertelwijze, de stijl staat op de voorgrond

Klassieke vertelwijze is voor ons de meest bekende vertelwijze. Je hebt overzicht over wie, wat waar en wanneer iets gebeurt. Een lineaire vertelling, alles wat gebeurt is zinvol. Het is makkelijk te volgen doordat er gebruik wordt gemaakt van een duidelijke hoofdpersonage, één hoofdpersoon wordt toegepast. Een element dat vaak wordt toegepast is het dubbel-sujet ( een hoofdintrige in een liefdesverband). Er bestaat een duidelijke scheiding tussen realiteit en niet-realiteit. De creativiteit van de lezer wordt geleidt door de auteur, dus alle beelden die bij de lezer opgeroepen worden zijn in zekere mate geleidde beelden. Het verhaal heeft een duidelijke opbouw, het begin- en het eindpunt zijn duidelijk te ontdekken.

Deze vertelwijze zien we vaak terug bij films of verhalen zoals die van Astrix en Obelix of romantische komedies.

De klassieke vertelwijze past bij het mechanistische wereldbeeld, het draait om oorzaak en gevolg. Een verhaal waar het allemaal draait om een probleem dat uiteindelijk weer wordt opgelost. 

"Geen menselijke daad gebeurt zonder causaal verband met andere zaken. En iedereen kan het verklaren."

Inspector Morse, 1e reeks, 2e aflevering. The Silent World of Nicholas Quinn. 13 januari 1987 (uitzending UK)

Bij de Art vertelwijze ligt de nadruk op het sujet. Het is een constructie van een overzichtelijke fabel, deze is minder van belang. De tijd en plaats waar het zich afspeelt is onzeker. Het kenmerkt zich door zijn dynamische, dubbelzinnige, toeval en open karakter van vertelling. Hierbij is het moeilijk om een thema te formuleren omdat iedereen de kenmerken van de film anders kan en zal interpreteren. Een voorbeeld van zo'n vertelwijze vinden we in de film  Inception waar Leonardo DiCaprio een hoofdrol is speelt. De film is erg dynamisch en de plaats en tijd waar het zich afspeelt is moeilijk te achterhalen. Het is erg moeilijk om de fabel hierbij de formuleren. 

Parametrische vertelwijze is een vertelwijze die vrij weinig voorkomt. Hierbij staat de vormgeving, oftewel de stijl centraal. Het draait puur om de vorm en de muziek die je hoort. Een voorbeeld van een parametrische vertelwijze zie je in onderstaand filmpje. Hierin wordt gebruik gemaakt van muziek van Philip Glass Primacy of Numbers from the Naqoyqatsi soundtrack. Je ziet dat vorm en geluid centraal staan en niet het sujet of de fabel. 

In mijn volgende blog zal ik een uiting van beeldcultuur syntagmatisch analyseren. Conform de vertelwijzen van Bordwell (1985) zal ik analyseren hoe het 'vertellen' in deze uiting in elkaar zit.

Bronnen

Theorie: Beeldcultuur hoorcollege 7, maandag 8 oktober 2012

Aanvullende informatie:
- Van Driel, H. (1991). Samenvatting: Narration in the Fiction, Bordwell (1985)

- Py2000. (Jaartal onbekend). De kleurrijke achtergrond van de popcorn. Geraadpleegd via: http://nl.dreamstime.com/stock-foto

- Goscinny & Uderzo ( 2001-2003). Astrix, Obelix and Romans. Geraadpleegd via: http://www.asterix-obelix.nl/dutch/
- Amt253. (2008, 26 september). Parametric [ Video file]. Geraadpleegd via: https://www.youtube.com/watch?v=F90ZH3RJRoQ

August Rush

Paradigmatische analyse van een filmfragment.

In deze blog ga ik een filmfragment uit de film 'August Rush' analyseren. Dit fragment is het einde van de film en zal ik analyseren aan de hand van beeld, montage en geluid.

August Rush

August Rush vertelt het verhaal van een Ierse zanger Louis en een celliste Lyla. Zij hebben elkaar ontmoet in New York en na een speciale nacht worden ze uit elkaar gerukt. Lyla bevalt van een zoontje maar door toedoen van Lyla's vader wordt de jongen in een weeshuis geplaatst zonder medeweten van Lyla. Zij denkt dat haar zoontje gestorven is bij de geboorte. Na 12 jaar probeert Evan  zijn ouders te vinden. Hij loopt weg van het weeshuis en gaat naar de stad. Hij komt een straatmuzikant tegen, die zijn talent ontdekt. Omdat Evan als straatmuzikant gaat werken, vertelt de straatmuzikant dat hij zijn naam moet veranderen omdat de politie hem anders terug zal brengen naar het weeshuis. August Rush is geboren. August wordt van de straat gehaald door een pastoor, en via deze man komt hij bij Julliards terecht waar hij de opleiding volgt tot componist. August heeft een compositie geschreven die ten horen zal worden gebracht bij een concert. Hij wil muziek maken die zoveel mensen kunnen horen, zodat hij zijn ouders terug kan vinden. Op deze manier zullen ze hem horen. 

Dit filmfragment laat het einde van de film zien. August is bezig met zijn concert. Zijn moeder is op hetzelfde concert aanwezig omdat zij ook heeft moeten optreden. Na een lange zoektocht weet ze wie haar kind is. De vader van August, heeft August ontmoet in het park, waar zijn zoon vertelde dat hij een concert zou geven. Op die avond rijdt de vader in een auto en ziet de banner van het concert staan. Hij ziet de naam van August staan en de naam van zijn verloren geliefde Lyla. Hij besluit uit de auto te stappen en vertrekt naar het concert. 

August Rush Rhapsody 

Paradigmatische analyse

Beeld

Het filmfragment begint met een big close up van August, hierbij zie je alleen zijn gezicht. Daarna komen close ups in beeld van de instrumenten, zoals een cellostok, glazen, snaren en slagwerk. Vervolgens zie je een dirigeerstokje en wordt duidelijk dat August voor het orkest staat. Na dit moment komt een vogelvluchtperspectief en zie je het hele symfonieorkest zitten onder leiding van August. De close up van August, de instrumenten en het vogelvluchtperspectief blijft elkaar afwisselen.

Hierna zie je een vogelvlucht shot van Lyla, die overgaat in een medium close up van Lyla waarbij je nog een deel van het podium ziet. Ze is een cellist en je ziet dat er een close up wordt gemaakt van de cello die speelt. Wanneer de cello in beeld komt, volgt Lyla. Dit zelfde principe gebeurt met de gitaar. Louis komt in beeld via een medium close up. Je weet dat hij gitaar speelt, wanneer de gitaar in beeld komt, zal Louis volgen. Ook August komt weer in beeld via een kikvorsperspectief, zo lijkt het alsof je naar hem kijkt vanuit het orkest. Al deze beelden die hierboven zijn beschreven worden met elkaar afgewisseld.

Vervolgens komt Louis weer in beeld via een medium close up, daarna kijk je via een kikvorsperspectief naar de banner waarop de naam van August en die van Lyla staan geschreven. Op deze manier lijkt het alsof   je door de ogen van Louise naar de banner kijkt. Hierna zie je Louis rennen over straat tussen de file door, hij loopt richting de camera vanuit een ooghoogteperspectief. Dit beeld gaat over in een medium close up zodat je duidelijk ziet dat het Louis is die rent. Ook wordt er een shot genomen van zijn voeten, waardoor nog eens extra wordt benadrukt dat Louis aan het rennen is. Er wordt een esthabishingshot genomen in vogelvluchtperspectief, je ziet hierdoor waar hij rent. De beelden van een rennende Louis worden steeds afgewisseld met beelden in vogelvluchtperspectief van August en het orkest, zodat duidelijk wordt dat Louis naar August rent. Ook Lyla komt in beeld, je ziet haar terug lopen naar het podium. Ze stopt met lopen en je kijkt vanuit haar ogen naar de mensen en het podium. August wordt weer in beeld gebracht via een medium close up. Dan zie je Louis het terrein oprennen via een ooghoogteperspectief, hij loopt richting de camera. Ook vanuit zijn perspectief kijk je naar het podium en de mensen.
De beelden van Lyla, shouldershots van Louis die naar het podium kijkt, medium close ups van zijn reactie op wat hij ziet en close ups van August worden steeds met elkaar afgewisseld. Daarna krijg je beelden te zien van Lyla en Louis die door de menigte lopen naar het podium toe, dit wordt gedaan via vogelvluchtperspectief. De beelden blijven elkaar afwisselen. Je ziet August vanuit een medium close up, estahbishingshots, Lyla in vogelvlucht overgaand in medium close ups, vanuit haar perspectief zie je August weer. Dit principe wordt herhaald met Louis.
Hierna zie je een shot waarbij Louis scherp op de achtergrond verschijnt en je Lyla onscherp op de voorgrond ziet staan. Op deze manier wordt de aandacht naar Louis getrokken. Hierna zie je een Medium close up van Louis, hij draait zijn hoofd en ziet Lyla. Lyla komt weer in beeld maar ze ziet hem niet en ze loopt weer verder door de menigte. Tussen deze beelden zie je August continu. Je ziet in een vogelvluchtperspectief Lyla en Louis door de menigte lopen, ze lopen steeds dichter bij elkaar. Lyla komt vooraan en zje ziet haar in een medium close up, waarna je August weer ziet vanuit een kikvorsperspectief. Het lijkt alsof je door de ogen van Lyla naar August kijkt.
Dan zie je Lyla en face en onscherp zie je Louis in beeld komen. De scherpte wisselt, waarna het accent op Louis komt te liggen, hij heeft haar gevonden. Je ziet een shot van de handen die lkaar vastpakken, het is een neutraal shot. Je kijkt via een shouldershot mee over Louis' schouder naar Lyla om haar reactie te zien, dit gebeurt ook andersom. Vanuit een ooghoogteperspectief zie je Lyla en Louis elkaar aankijken, waarna een big close up van August volgt. De close ups van August worden gewisseld met shouldershots van die van Louis en Lyla. Ook zie je weer vanuit hun perspectief August.
Je krijgt een vogelvlucht perspectief van Lyla en Louis, een medium close up van August, hij wordt ingezoomd en dan zie je dat hij zich omdraait. Je krijgt een close up van Lyla, waarna een shot volgt genomen vanuit kikvorsperspectief, dus vanuit haar perspectief, zodat je vanuit haar ogen August aankijkt. Dit zelfde gebeurt met Louis. August kijkt hierna naar de hemel en het beeld gaat mee naar boven, een tiltshot wordt dit genoemd. Het laatste shot van de film is een esthabishingshot in de vorm van een vogelvluchtperspectief van het terrein waar het herenigde gezin zich bevindt. Dit beeld wordt steeds verder uitegezoomd en vervaagt uiteindelijk.

Montage

In dit filmfragment zie je drie verhaallijnen door elkaar lopen. Je hebt het verhaal van August, die zijn concert aan het geven is. Je ziet Lyla die net heeft opgetreden en nu over het terrein naar achteren loopt. En je hebt Louis die in zijn auto en zit en de banner ziet en naar het terrein toe loopt. Alle beelden die de verhaallijnen vertelt zijn in stukken geknipt en door elkaar geplakt. Dit noemen we découpage (Van Driel, 2012).

In de montage zie je dat er steeds wordt gemonteerd in een driehoeksverhouding. Je ziet namelijk steeds beelden die de verhaallijnen combineren. Je ziet eerst een shot van August die aan het dirigeren is, daarna Lyla die over het terrein loopt en daarna volgt Louis die naar het concert gaat. Dit gaat heel het fragment zo door. Elke handeling die zij verrichten worden getoond, maar wel in stukjes.

Geluid en beeld

Het filmfragment wordt ondersteund door één muziekstuk, het stuk dat August Rush zelf gecomponeerd heeft. Wanneer je de hele film hebt gezien dan merk je dat hij effecten in zijn muziek heeft verwerkt die je hebt gehoord in de film zelf.

Het mooie aan dit filmfragment is, dat de compositie van August Rush precies aansluit op de beelden die zijn gebruikt in het stuk. Het fragment begint met een thema dat wordt geïntroduceerd dat wordt gespeeld door waterglazen en de harp, het slagwerk begeleidt melodisch. Bij dit deel zie je August dirigeren, het instrument dat je in beeld ziet, hoor je ook spelen. Dan komt Lyla in beeld en hoor je een cello solo. Dit zelfde gebeurt wanneer Louis in beeld komt, dan hoor je namelijk de gitaar spelen.

Dan zie je dat Louis naar de banner kijkt en uit de auto wil. Op dat moment veranderd het thema van het stuk. Het wordt ritmisch en krijgt een gitaar solo. Tijdens de gitaarsolo zie je Louis naar het podium rennen, dit stuk hebben ze extra ritmisch gehouden. Er zit veel beweging in de muziek en dit sluit goed aan op datgene dat je ziet.

Het ritmische deel houdt op en dan zie je dat Lyla weer in beeld komt, eerst liep ze weg van de muziek maar daarna wil ze weer teruglopen naar het podium. Ook zie je dat Louis arriveert op het terrein en zijn vaart mindert, net als de muziek. De muziek is rustig en Dolce en Louis en Lyla lopen door de menigte naar het podium toe.Hoe dichter ze bij het podium komen, hoe meer crescendo het stuk wordt en hoe meer instrumenten er weer invallen. De muziek krijgt weer een ander lieflijk karakter, maar de beweging blijft bestaan en Lyla en Louis blijven lopen. Het stuk blijft erg open, lieflijk en gedragen. Dit zie je terug in de blik van Louis en Lyla als ze tot stilstand komen, ze kijken en zien August staan.

Dan hoor je een marimba solo en zie je dat Louis Lyla ziet staan, dan wordt er een Dolce thema geïntroduceerd in de violen. Louis wil naar Lyla toelopen maar Lyla loopt verder door naar voren. Een eerder thema wordt samengevoegd met het al spelende thema, een vorm van herkenning in de muziek. Je ziet dat Louis Lyla ziet en dat hij haar herkent, dit merk je ook in de muziek. Dan komt Lyla tot stilstand en staat Louis naast haar en het gehele thema werkt door. Ook komt August steeds in beeld en lijkt de muziek ervoor te zorgen dat je mee kan voelen met August. Het lijkt alsof hij de aanwezigheid van zijn ouders voelt. De hoorns versterken dit gevoel doordat ze een majeur akkoord spelen. Het stuk eindigt in een majeur akkoord, erg open en lieflijk, net als de film.

Bronnen

- Theorie: Van Driel, H. (2012). Beeldcultuur hoorcollege 5 & 6, maandag 1 oktober 2012.

Aanvullende informatie:

- Maas, H., Van den Eijnden, J. (2002). Algemene muziektheorie. Theoriewerkboek voor de HaFaBra Sector. Examen C. Heereveen: De Haske

- anapaula1959. (2010, 30 september). August Rush Rhapsody [ Video file]. Geraadpleegd via: http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&v=RbafIbcO7m8&NR=1